twee maanden in SU

Afgelopen zaterdag was het al weer 2 maanden geleden dat ik vanuit het koude Nederland vertrok.
Op internet te zien is het ook bij jullie warm en was ik zelfs even jaloers toen ik een aantal flesjes rosebier en liefmans voorbij zag komen op facebook. Gelukkig besefte ik me na 2 seconde dat ik al 2 maanden mag genieten van 30/35 graden dus die flesjes kunnen me voorlopig nog even gestolen worden ;)

Op stage verloopt alles goed maar is er ook veel gebeurd.
Drie weken geleden zijn we naar de school van Anneke, Evallier en Enrique geweest. We zijn even in de klassen gaan kijken en hebben een kort gesprek gehad met de juffrouw.
Op dat moment drong het pas echt tot me door dat wat deze kinderen hebben meegemaakt veel heftiger is als dat ik dacht. Je weet dat deze kinderen in Nederland passende begeleiding zouden kunnen krijgen maar dat dat in Paramaribo niet mogelijk is. Een triest idee en een groot gevoel van onmacht overheerste op dat moment.
Ik heb ook een persoonlijk gesprek gehad met 1 van de kinderen over het seksueel misbruik. Uit het gesprek bleek duidelijk dat het kind niet beter wist dan dat seksuele contacten normaal zijn op welke leeftijd dan ook. Ik had het al gelezen in het dossier maar om dan letterlijk alles uit de mond van een kind te horen die nog zo jong is, Kippenvel over heel mijn lichaam.
Afgelopen week zijn we ook naar de psychiater geweest om te praten over Anneke. Het gesprek viel naar mijn mening een beetje tegen. Ik had verwacht dat ze met iets concreets zouden komen over verdere begeleiding/behandeling maar helaas. Mevrouw Braaf deed haar verhaal en that’s it. Deze week zijn we ook mee geweest naar de zwemles van de tweeling. Leuk om te zien hoe ze er van genieten!
De afgelopen weken zijn de kinderen er ook achter gekomen dat ik niet gelovig ben. Een vreemd verhaal voor hen aangezien in hun ogen iedereen in god gelooft. Leg dit dan maar eens uit. Ik kreeg vragen als: Houdt u dan niet van god? Houdt u dan van Jezus? Bidt u dan niet voor u Moeder? Hebt u dan geen pijn? Als iemand u wilt vermoorden dan bidt u niet dan laat u zichzelf gewoon vermoorden? De kinderen waren er helemaal ondersteboven van en begrepen het echt niet. Ondertussen zijn ze er al aan gewend al houden ze me stiekem wel in de gaten wanneer ze aan het bidden zijn.

Donderdag 8 maart was het een nationale feestdag genaamd Holi Phagwa
Veel goede verhalen over gehoord dus kom maar op en wat een feest was dat zeg geweldig!
Het is een Hindoestaans feest waarbij het nieuwe jaar gevierd wordt en waarmee ze door het gooien van verfpoeder de kwade geesten willen verdrijven.
Uiteraard kan je niet op een dergelijk feest aankomen zonder verfpoeder dus dat hadden we eerder die week al gekocht.
Samen met Tessa, Marije en Daphne gingen we op weg naar het flamboyant park waar een parbo feest gegeven zou worden. Daphne reed en na een paar keer gevraagd te hebben of dat we toch echt niet op vuilniszakken moesten zitten was het duidelijk dat dit niet hoefde.
Nog geen 5 minuten later hadden we gehoopt dat we dit wel hadden gedaan want zelfs bij het tanken was het al zo ver. Roze verfpoeder in Daphne haar hand en de mannen konden gaan rennen! Uiteraard lieten de mannen ons ook niet ongekleurd gaan dus de eerste roze plekken waren al gespot in de auto. Daarna nog een hilarische auto rit gehad mede dankzij Daphne. Eenmaal bij flamboyant aangekomen waren we wel heel schoon vergeleken met de rest. Wat waren die andere mensen smerig zeg! Maar goed ook ons poeder moest op dus laat de gevechten maar komen en gelachen dat we hebben. Uiteraard kon ik het niet laten om het poeder bij sommige in hun gezicht te gooien maar boontje komt om zijn loontje en binnen enkele seconde zag mijn gezicht niet blauw maar leek ik meer op een regenboog!
Hoe leuk het ook was na een tijdje had ik het wel weer gezien. Verf op, kleren vies, nog een kater van de vorige dag en wetende dat het donderdag was dus dat je die avond weer “verplicht”naar Havana moest. Thuis gekomen brak het volgend dilemma aan hoe ga je jezelf ooit schoon krijgen? Ik kan jullie bij deze melden dat ik na een uur in de douche te hebben gestaan redelijk schoon was maar helaas waren er nog flink wat gekleurde plekken te tellen (slijt vanzelf). Zaterdagavond heb ik samen met een huisgenootje gezorgd dat iedereen langs het lopend buffet a la huize tosca kon lopen. Later op de avond was de mood er weer om op stap te gaan en waarom ook niet! Wederom weer rond 07:00 in bed en wat had ik het zwaar toen om 08:15 mijn wekker ging want op het programma stond NAC – PSV. Uiteraard moest ik deze wedstrijd zien en maar goed ook… 3-1 HEERLIJK! Er is maar 1 club in Brabant toch!?

Woensdagavond was het laatste avondje van Marije in SU. We zijn dan ook met de hele club uit eten geweest en daarna won het duiveltje het van het engeltje want ik had Marije eindelijk zover dat ze mee ging naar touche! Een leuke avond gehad en toen brak de donderdag aan.
Een rare en moeilijke dag. Marije haar kamer uit, ik haar kamer in.
Samen met Tessa, Ilse en Daphne ben ik naar zanderij gereden om Marije uit te zwaaien.
Ook daar was het besef er nog niet en hebben we eerst nog 3 uur zitten kletsen. Toen Marije zei dat ze door de douane ging kwam het besef, BAM daar was de brok in mijn keel.
Een moeilijk moment. Het is bizar hoe snel je hier mensen leert kennen en hoe snel je vriendschappen op bouwt. Tessa ik en Marije waren net drie musketiers dus het was flink slikken maar we hebben haar laten gaan. Op de terug weg was het ook flink stil in de auto. Gelukkig was het donderavond en kwam weer de stap mood naar boven. Nu dubbel zo hard want ik moest niet alleen voor mezelf schudden met die billen maar natuurlijk ook voor Marije. Shake it baby!
De avond is in een waas aan me voorbij gegaan. Bepaal zelf maar of dit een goed teken is of niet ;)

De afgelopen drie weken heeft ons huis soms ook een nieuwe benaming gekregen. We waren op dat moment niet het tosca huis maar het getto huis.
Drie weken gelegen besloot het water het voor gezien te houden. Onze huisbaas was naar Nederland en had geen nummer achter gelaten. What to do? Achteraf viel het mee en hebben we ruim 3 dagen zonder water gezeten. We hadden dagelijks slechts 20 minuten water en in die 20 minuten was het dus een soort speed daten maar dan met de douche ;).
Afgelopen week mocht ik ons huis weer het getto huis noemen.
In de avond lag ik even op mijn bed toen een huisgenootje mijn kamer binnen kwam.
Mellanie er komt een raar geluid uit de meterkast. Oooh ja dat gebeurd wel vaker laatst zat er nog een gekko in die is verbrand. Maar goed ik was weer klaar wakker dus ik naar buiten. Dat ding allemaal pruttelen en af en toe vloog die zelfs een beetje in brand.
Oké, dit is niet goed dan viti maar uit zijn bed trommelen.
Die zei er is niks aan de hand dit gebeurd wel vaker gelukkig veranderde hij ook van gedachten toen hij zag dat er weer vlammen uit dat ding kwamen. Oké, iedereen alles uit het stopcontact halen en laten we met zijn allen wachten tot de wasmachine klaar is.
Dus wij met zijn vijfen buiten naar dat kastje staren.
Het kastje bleek rustig te zijn maar deze woorden waren nog maar net uit mijn mond of er leek vuurwerk uit dat ding te komen. BOEM, BAM KNAL en weg was de stroom en daarmee dus ook het water. Ik heb gegild als een baby en werkelijk iedereen was drie meter naar achter gesprongen. De stoppenkast was nu dus echt helemaal doorgebrand.
Achteraf konden we de stoppenkast bedanken want we hadden zo meteen weer een reden om te stappen. Want wat moet je in het donker? Dan kan je toch beter net zo lang op stap gaan tot dat het weer licht werd. Juist soms moet je redenen bedenken ;)

Het dilemma van vrijdag was gaan we wel op stap of gaan we niet? Wel dus.
Rond 5 uur dacht ik de verstandigste te zijn en riep ik dat ik naar huis ging. Uiteindelijk pas om kwart voor 6 aangekomen en daar ging onze nachtrust. Om kwart voor 7 ging mijn wekker namelijk weer want we gingen twee dagen naar danta bai!
Op danta bai aangekomen hebben we eerst in het water gelegen. Wat was het mooi daar. Overal waar je keek zag je de jungle en in het water had je overal kleine stroomversnellingen (sula’s).
Na het eten zijn we met een bootje richting de binnenlandse dorpen gegaan.
Het eerste wat in me opkwam is dat het net leek alsof ik weer in het prehistorisch dorp van Nederland was. Bizar om te merken dat je voor je gevoel echt terug in te tijd gaat. Ze wassen zichzelf in de rivier, kleding wordt gewassen in de rivier, de afwas wordt gedaan in de rivier. De dorpjes zijn heel gelovig en hebben vele regels. Zo mag je als vrouw jezelf niet onder de andere mensen begeven als je ongesteld bent. Je wordt dan verbannen naar een hutje en moet hier blijven totdat je periode weer voorbij is. Tijdens deze periode moet je ook in een speciale keuken je eten bereiden enz. In de dorpjes verbouwen ze ook alles zelf. Zo stampen ze de rijst nog in houten kommen en maken ze hun eigen medicijnen. Hoe bijzonder het ook was om in zo’n dorp te lopen ongemakkelijk voelde het ook. Het voelt net alsof je aapjes aan het kijken bent. De mensen verschuilen zich dan ook liever in hun huisje dan dat ze naar buiten komen wanneer er weer eens een groep toeristen langskomen.
Na het bezoek aan de dorpjes zijn we naar een grote sula gegaan. Hier lekker in het water gelegen en genoten van het uitzicht en van het moment.
In de avond weer lekker gegeten en daarna rustig aan gedaan aangezien iedereen brak was van de vorige nacht. Deze nacht ook voor het eerst in een hangmat geslapen. HEERLIJK! Mijn eerste nacht in twee maanden tijd dat ik heb doorgeslapen. In slaap vallen met het geluid van allerlei beesten om je heen en het geruis van het water en ook weer zo wakker worden. I Love it!
De volgende dag besloot Harry de spin zich weer te laten zien. De avond daarvoor was de eerste vogelspin al gespot in het huis door Tessa. Natuurlijk was ik meteen geobsedeerd door dat beest en was ik vastbesloten hem vast te houden. Helaas scheen Harry niet zo lief te zijn dus was het beter dat ik hem niet vast hield. Jammer maar helaas mijn tijd komt nog wel. Harry je bent gewaarschuwd.
Na het eten ben ik samen met drie huisgenootjes de kabelbaantocht af gaan leggen. We hebben in het totaal ongeveer 20 kabelbanen gehad waarbij we ons zelf telkens moesten zekeren.
Ik dacht nooit last te hebben van hoogtevrees maar erg fijn vond ik het niet daar boven in de boom. Ondanks de hoogte toch erg genoten want wat was het mooi. Midden in de jungle van boom naar boom glijden en soms over het water, wat een ervaring!
Na deze tocht nog even in de hangmat gelegen want Tessa en Ilse waren nog aan het kajakken. Helaas zat de trip er toen weer op en moesten we weer richting huis.

En nu staat er weer een nieuwe week voor de deur. Een week waarin niks gepland staat maar waar vast weer van alles in zal gebeuren =)

Maar dat horen jullie de volgende keer….