Het land van de contrasten

In mijn vorig verslag sloot ik af dat ik van elke minuut ging genieten en dat ik per dag zou bekijken wat ik zou doen. Dat ik dit tot nu toe doe is wel duidelijk.
De week begon weer op maandag. Na een dagje stage lopen was thuis zitten geen optie. Samen met daan en twee vrienden dan ook heel de avond bij het vat rond gehangen! Een aparte maar leuke avond gehad =).

Dinsdag in de ochtend stage gelopen zodat we in de middag zouden kunnen chillen in ons zwembad. Wederom gunde de weergoden het ons niet en in plaats van in het zwembad zwemmen konden we weer op straat zwemmen. Koppig als ik ben toch een duik genomen want als ik eenmaal iets in mijn hoofd heb.. maar ik was er ook zo weer uit ;).
In de avond was het plan om rustig aan te doen maar dit plan was al snel weer gewijzigd toen lisa smste om een drankje te doen. Samen met tess en lisa in de karaoke bar beland. De eerste vraag die we stelde aan lisa was of dat die microfoon niet onder ons neus geduwd zou worden. Het antwoord van lisa was neee nee dat gebeurd niet ik ben hier bijna een half jaar wekelijks gekomen. 10 minuten later en de microfoon was in zicht haha bedankt lisa ;)

Woensdag was het wat zwaarder om uit bed te komen dan gepland maar je moet wat over hebben voor een leuke avond ;). Een leuke dag gehad op stage met de kids en toen was het weer avond. Deze week waren we op donderdag vrij dus wat doe je dan op woensdagavond? Juist stappen in touche! Weer een avond voor in de boeken en wat was ik blij dat ik donderdag vrij was. Want dat ik een zware ochtend heb gehad dat durf ik wel eerlijk te zeggen. Donderdag dan ook weinig gedaan. In de middag zijn we even bij ZIN geweest en hebben we geluncht bij zus en zo.

Zaterdag was het weer tijd voor de volgende trip.
Al snel bleek dat de jeepsafari een cantersafari zou worden maar dat maakte de pret er niet minder om. Zodra we op de hobbel weg kwamen begon de pret.
Aangekomen bij het kamp hebben we onze hangmatten opgehangen en heerlijk gegeten thnx to lisa die eerder die week had gehint dat kip met friet wel heel lekker zou zijn ;).
In de avond richting de savanne gereden om dieren te spotten.
Helaas was de groep vergeten dat ze met mellanie, Tessa en lisa op stap waren.
Nadat Tessa en fred aan een liaan hadden gehangen dacht ik laat me dit ook proberen. Uiteraard vertelde niemand me waar ik dan aan die liaan moest pakken met als gevolg dat ik samen met de liaan naar beneden donderde AUW! Hoeveel pijn het ook deed hilarisch was het wel.
De slappe lach was het gevolg tot grote ergernis van de rest van de groep want dieren spotten konden ze wel vergeten met ons gelach.
Terug bij het kamp was het meteen bedtijd wat waren we moe. Tessa vond het alleen nodig om mij en lisa nog even te entertainen. In heel het kamp was het donker op 1 olielampje na. Waar denk je dat Tessa tegen aan loopt juist tegen dat olie lampje. Ze keek nog even snel om zich heen of iemand het zag tot grote hilariteit van mij en lisa want uiteraard hadden wij haar actie gezien.
Daarna was het toch echt bedtijd. De volgende dag hebben we rustig ontbeten en daarna gingen we naar een dorpje. Lekker crossen over de hobbelweg om daarna een lange wandeling te maken in het dorpje, in de brandende zon met een super leuke maar behoorlijk aangeschoten gids.
Terug bij het kamp gegeten en rustig onze spullen ingepakt om vervolgens terug te gaan naar de stad.
Wat heb ik genoten van de terug weg. Zittend in een open truck, rijdend over de bauxiet wegen met de wind door onze haren. Om ons heen niets anders dan bomen met daar hoog boven in een wilde toekan. Genieten van de zonsondergang en daarna van de volle maan. Terug denkend aan alle mooie momenten van de afgelopen maanden. Helaas was dit alweer de laatste trip met Lisa maar het was een topper! Genoten genoten genoten.

Naast al die leuke momenten bij 8 ball, touche, zsa zsa zsu, havana enz. begint ook de frustratie de overhand te nemen. Frustratie om zoveel onmacht te voelen.
De afgelopen tijd is er veel gebeurd op mijn stage. Er zijn kinderen uit het tehuis vertrokken en er zijn kinderen bijgekomen. De verhalen die bij deze kinderen horen zijn hartverscheurend. Niet alleen het horen van de verhalen maar ook het met eigen ogen zien heeft er voor gezorgd dat ik het deze week echt moeilijk heb gehad. Als hulpverlener heb je het beste voor met je cliënt maar soms is het geen wat jij wilt niet altijd de juiste beslissing. Ik heb hier begeleiding keuzes zien maken die tegen mijn waarden en normen in druisen. Beslissingen waarbij de nodige tranen zijn gevallen omdat je weet wat een dergelijke beslissing teweeg gaat brengen. Je weet dat het fout gaat aflopen en dat het niet goed is voor het kind maar op het moment dat het de wens van dat kind is dan heb je het te respecteren. De afgelopen weken heb ik regelmatig met mijn handen in het haar gezeten. Niet meer weten hoe je met een kind om moet gaan. Het kind niet meer kunnen bereiken doordat ze maar 1 ding wil. Ik heb momenten gehad dat ik me terug moest trekken omdat ik zoveel woede en verdriet heb gehad dat ik soms niet meer voor mijn eigen handelen in stond. Nog nooit van mijn leven heb ik zoveel onmacht en verdriet gevoeld. De laatste tijd ben ik me steeds meer gaan beseffen hoe verscheurd deze maatschappij is. Suriname het land waar alles kan maar niets moet maar ook het land waar kinderen behandeld worden als een stuk vuil. Overvolle kindertehuizen met kinderen die verwaarloosd, mishandeld en misbruikt zijn.
Besef jezelf hoe goed je het in Nederland hebt want wat ik hier met mijn eigen ogen heb gezien en wat ik voor verhalen heb gehoord dat maken wij in Nederland alleen maar mee in onze ergste nachtmerries.

20 juni heb ik mijn eindgesprek met school en 22 juni zou mijn laatste stagedag zijn. Door de ontwikkeling in het tehuis heb ik aangegeven dat ze me in de laatste drie weken van mijn verblijf in Suriname gewoon kunnen bellen wanneer ze me nodig hebben.
Ik heb deze kinderen in mijn hart gesloten en ga er de laatste paar weken ook het beste van maken. De genomen beslissingen zijn de juiste geweest, tijd om weer te kijken naar de toekomst waarin de kinderen hopelijk zoveel liefde zullen ontvangen dat ze hun verleden gaan vergeten.

Nog 5 weken.

Veel liefs vanuit Su!
Mellanie