Suriname een avontuur om nooit te vergeten

172 Dagen na mijn eerste reisverslag. Het Suriname avontuur zit er bijna op.
Ik een half jaar in Suriname wie had dat gedacht? Ik in ieder geval niet!
Toen mijn zus voor 7 maanden naar Amerika ging riep ik om het hardst dat ik nooit zo lang van huis weg zou gaan en kijk waar ik nu ben.

Meer dan een jaar geleden. Een nieuwe klas en een vreemd meisje dat riep ik ga naar het buitenland wie gaat er mee? Een nog vreemder antwoord kwam vanuit mijn kant IK GA MEE!
Het begin van de vriendschap tussen mij en Tessa. Wat heb ik veel aan haar te danken. Dit avontuur had ik nooit beleefd zonder haar. 6 maanden lang in het zelfde huis wonen, stage lopen bij de zelfde instelling, samen trips maken, samen uitgaan en geen irritaties voelen? Dat dit is uitgegroeid tot een vriendschap voor het leven mag duidelijk zijn. Tessa bedankt! Zonder jou had ik dit avontuur nooit beleefd zoals ik het nu heb beleefd. Wat hebben we een hoop verdrietige momenten maar vooral mooie momenten met elkaar mogen delen. Wat hebben we elkaar er soms door heen moeten sleuren maar wat hebben wij elkaar vooral aangevuld. Onze huisgenoten noemen de namen Tessa en Mellanie dan ook niet voor niets in 1 adem. Niet voor niets denkt de helft van Suriname dat ik Tessa heet en jij Mellanie. Niet voor niets hebben we sommige mannen verteld dat we lesbisch zijn omdat we maar niet van ze af kwamen. Niet voor niets werd gevraagd waar de ander was als we een keer zonder elkaar uitgingen. Wat hebben we samen veel gelachen thnx for that!

6 maanden later. Zoveel gezien en zoveel gedaan. Zoveel herinneringen rijker.
Suriname het land waar ik verliefd op ben geworden en wat is gaan voelen als mijn tweede thuis.
Ik heb hier geleerd dat geluk niet vanzelfsprekend is. Je kunt er nog zo hard voor vechten maar soms is het je niet gegund. Een land met 500.000 inwoners maar waar meer dan 80 overvolle kindertehuizen zijn. Kinderen die gedumpt zijn als oud vuil, vaak ernstig mishandeld en misbruikt. Moeders die letterlijk huilen van blijdschap omdat de kinderen uit het huis worden gezet en de moeders dus eindelijk niet meer voor hun eigen kinderen hoeven te zorgen.
Zoveel verdriet en angst in de ogen van deze kinderen. Kinderen die nooit kind hebben mogen zijn, die nooit liefde hebben gekend of hebben gekregen.
Wat ben ik ontzettend dankbaar dat stichting koningskind mij de kans heeft gegeven om iets voor een paar van deze kinderen te kunnen betekenen. 6 maanden lang waarin ik alles heb gegeven en waarin ik hoge pieken en diepe dalen heb gekend. Maar dat ze ons dankbaar zijn geweest blijkt wel uit de knuffels die we kregen tijdens ons afscheid. Als of ze ons nooit meer los wilden laten. Deze kinderen en de begeleiding heb ik in mijn hart gesloten en de tijd die ik met ze heb door mogen brengen zal ik dan ook nooit vergeten.

De afgelopen maanden heb ik ook veel mooie trips gemaakt. Rijdend over de bauxiet wegen, overal om je heen jungle en geluiden van wilde beesten. Voor even terug in de tijd wanneer je een bezoek bracht aan de binnenlandse dorpen. Vooral de dorpen hebben ons geraakt. Afgelopen dinsdag zijn Tessa en ik nog 1 keer naar 3 binnenlandse dorpen gegaan maar dit keer niet met lege handen. Kwam ik in Suriname aan met 54 kilo, terug ga ik met 20 kilo. Samen hebben we onze kleren en andere gekochte spullen naar de dorpen gebracht. De dankbaarheid van deze mensen is niet in woorden uit te drukken. Een blinde vrouw tastend in haar gekregen boodschappenpakket. Iets wat voor ons iets kleins is maar voor deze vrouw zo groot. Uit het diepst van haar hart sprak ze dan ook haar dank uit “god heeft jullie gestuurd om armen te helpen”. Tranen in onze ogen door deze woorden. Wat een fijn gevoel is het toch om andere mensen te kunnen helpen

En dan het toscahuis. Hahaha wat een tijd daar zijn haast geen woorden voor. Wat hebben wij dat huis soms op stelten gezet met zijn allen. Een doorgebrande stoppenkast. Een wasmachine die kapot ging omdat wij er “te vieze kleren”in hadden gegooid. Een zwembad dat niet meer bestond uit chloor water maar uit energie drank, borgoe en martini. Buiten haast niet meer kunnen lopen omdat de jacht op de kakkerlakken geopend was en over elke kakkerlak een plastic cup was gezet. Een avond waarin er een vampier verjaagd moest worden en waardoor er plotseling overal knoflook in het huis te vinden was. Poolparty’s die niet aan mij besteed waren doordat het altijd slecht afliep voor mij maar waar we achteraf zo hard om hebben gelachen. Wat hebben we veel gelachen maar wat hebben we elkaar ook hard nodig gehad. Hoe verschillend we ook allemaal zijn geweest in het huis we waren 1 hechte groep. De tosca familie werden we dan ook genoemd. Wat zal het raar zijn om niet meer samen met jullie in 1 huis te wonen. Vooral voor jullie lieve Ilse & Daan heel veel succes nog de komende maanden. Vooral voor jullie zal het raar worden om iedereen te zien vertrekken. Sta open voor nieuwe mensen en blijf alles van de positieve kant bekijken. Time flies ook voor jullie al zal je daar soms niet meer in geloven. Geniet van elke minuut want SU is geweldig. Deze tijd komt nooit meer terug denk daar aan wanneer je het moeilijk hebt!

Suriname het land van de vrijheid. Het land waar alles kan maar niets moet.
Waar zowel mannen als vrouwen kunnen shaken met hun billen. Waar het uitgaan pas om 02:00 begint. Het land waarbij je betaald met de SRD.
Waar taxi’s nog betaalbaar zijn en waar fietsen levensgevaarlijk is. Het land waar het altijd 30 graden of warmer is en waarbij je op sommige dagen kan zwemmen op straat doordat er weer eens een tropische regenbui is geweest.
Suriname het land waar ik verliefd op ben geworden. De cultuur, de vrijheid, het binnenland, het klimaat maar vooral de mensen.
Nooit had ik gedacht dat ik er zoveel moeite mee zou krijgen om afscheid te nemen van de mensen hier maar niets is minder waar!
Moeite heb ik om alles wat ik het afgelopen half jaar heb opgebouwd achter me te laten. Helaas zal het moeten life goes on maar de herinneringen blijven. Suriname mi lobi joe.

Nog een paar uur te gaan voordat ik in het vliegtuig stap. De laatste uren en wat gaan ze snel.
Een geweldige laatste nacht achter de rug met lieve mensen die mijn tijd in Suriname onvergetelijk hebben gemaakt. Vrijdag zal ik om 07:20 landen op schiphol.
Wat zal het raar voelen maar kan niet wachten om al mijn lieve vrienden en familie weer te zien.

Voor de allerlaatste keer een bigi brasa vanuit het warme SU.
En nu kan ik dan echt zeggen tot snel mensen in NL!

Dikke kus Mell